Η προσέγγισή μου είναι επηρεασμένη κατά κύριο λόγο από την εκπαίδευσή μου στην Ψυχαναλυτική θεωρία των αντικειμενότροπων σχέσεων, την θεωρία του Συναισθηματικού Δεσμού, την Υπαρξιακή ψυχοθεραπεία και την Προσωποκεντρική προσέγγιση. Με απλά λόγια, θεωρώ ότι ένα από τα κυρίαρχα κίνητρα του ανθρώπινου ψυχισμού είναι η δημιουργία ενός ασφαλούς συναισθηματικού δεσμού με τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του.
Εάν αυτό έχει παρεμποδιστεί, τότε στην ψυχοθεραπεία προσπαθούμε να χτίσουμε από την αρχή μια σχέση που θα έχει σαν κύρια χαρακτηριστικά της την εμπιστοσύνη, την αίσθηση ασφάλειας, την ειλικρίνεια και την προθυμία από πλευράς και του θεραπευτή και του θεραπευόμενου να κάνουμε ο καθένας τη δουλειά που μας αναλογεί.
Μέσα στο θεραπευτικό δωμάτιο και κατά την διάρκεια της θεραπείας, αναμένεται πως οι δυσκολίες που παρουσιάζει ο θεραπευόμενος στις διαπροσωπικές του σχέσεις θα εμφανιστούν και στη σχέση του με τον θεραπευτή και θα αποτελέσουν και το αντικείμενο της ανάλυσης.
Στην πορεία της ψυχοθεραπείας αναμένεται να μεταβληθούν σιγά σιγά οι εσωτερικές αντικειμενότροπες σχέσεις και να μπορέσει το άτομο να σχετισθεί με διαφορετικό τρόπο με τους ανθρώπους γύρω του.
Θεωρώ επίσης ότι κάθε άνθρωπος έχει έμφυτη την τάση για αυτοπραγμάτωση αρκεί να απομακρυνθούν τα ψυχικά εμπόδια που τον απομακρύνουν από το στόχο αυτό. Τα εμπόδια αυτά στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία τα ονομάζουμε συνήθως άμυνες, και ενας από τους στόχους της προσέγγισης αυτής δεν είναι να εξαλείψουμε εντελώς τις άμυνες του θεραπευόμενου αλλά να τις αντικαταστήσουμε με άλλες πιο ώριμες και πιο λειτουργικές.
Εκτός από την ανάλυση των αμυνών, κυρίαρχοι στόχοι της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας είναι η ενόραση και η κατανόηση των προβλημάτων του ατόμου έτσι ώστε να μπορέσει να κάνει τις συνδέσεις ανάμεσα στο παρελθόν και στο τώρα.
